To już rok, jak ja piszę sobie tu i się wstydzę, bo nie umiem jak Morfeusz.

Niby każdy jest inny i może i ja mam coś do powiedzenia, ale jest nade mną cień legendy.

Ja go znam od zawsze, Zuzanna też. Byłyśmy ohydnymi zasmarkanymi (Zuanna) i obsran..mi (ja) zakiblowymi gnojkami dla niego.

Wychował takich sporo i nie znosił malców. Brzydził się, jak się do niego przytulały. Łapę miał ciężką, ciekawe, że nigdy gnojka nie stłukł. Nawet mnie, a wciskałam się na jeden kocyk z nim.

Dla Dużej to był przyjaciel Morf, nie pytał, rozumiał, mówił po prostu „nnnnnnia”, miał najlepszy charakter, Duża by taki chciała mieć. Szedł swoją drogą, przeszkód nie zauważał, szedł, nie dał się odwieść od pomysłu.

Wszytskie a nawet Fszytskie swoje plany zrealizował. A jak zrealizował, to się obalał w plamie słońca, fukał i spał.

Miał wk…rw w oku i był nieco nieobliczalny, narobił sporo zła, kąsał ludzi i Kefira a Zuzannę pacyfikował okiem.Lubił spacery, duże psy i wąchanie dużych aut. Nie lubił dzieci, małych psów i rowerów.

Długo chorował, najpierw serce potem zapalenie jelit,  już prawie odchodził i cyk, na drugi dzień był zdrowy i tak kilka razy.

Ale w końcu smycz zadyndała samotnie i nikt w nią nie pacał, by wyjść na spacer.  Rok temu.

Poszedłem. Poszłem. Koniec.

Teraz inna klamka, wszystko inne, tylko jest pusto. Duża mówi, że miał pewnie z 18 lat, z nami był 9 i pół roku, znaczy z Dużą. Za krótko. Szczególnie teraz, jak świat na głowie stoi i się na tej głowie jeszcze chwieje, to  brakuje Dużej Tego Oka. Bardzo.

Przypomnijcie sobie Morfa:

Jego CIERPLIWŚĆ i bycie „tu i teraz”

Jego PASJĘ i prawdziwe oblicze.

Jego ASERTYWNOŚĆ – kliknijcie w link

Morfeusz i masaż

Pusto.